Levo vinte anos vivindo borracho,
entre sombras con piedade mareada.
A sobriedade é un océano que bebín hai moito
e que agora con camelos percorro.
Tiña o sangue máis fino ca o corazón da granada,
tiña nome de letras bicadas.
E era un farmaceuta con balanzas de rimas
que mesturaba beleño e arte.
E curaba as abellas malas de mel,
aos cregos lles atribuía as súas celas.
Amencía moi dentro de estrofas escuras,
entre sono e alento de tempo.
Non falaba, só respiraba... coma un cativo,
ao pé de peitos sementados con leite.
Era a viña tan fráxil, medrando
que a súa folla esperaba tranquila.
Pero o mundo non é un vaso ... e non é bebida,
cara riba coma un caracol me deslizo.
A carón da miña boca –un colar que reloce,
e me fala coa súa voz de prata.
Esa fala teño que lembrala ben...
e así na noite máis muda, poderá
tremer o silencio e logo morrer
e a súa voz chegará moi, moi lonxe.
Tradución: Lito Caramés
Poema lido no Centro Galego de Barcelona dentro d'O Catalizador, unha exposición de homenaxe ao autor das Letras Galegas deste ano: Lois Pereiro, e incluído na Semana da Poesía de Barcelona.
0 comentaris:
Publica un comentari a l'entrada