No teu tronco vese: estás enferma.
As follas a túa sede me indican.
Non agromas. Morres de fame.
As túas ponlas de lonxe o proclaman.
Quen poderá axudarte? E cando?
Eu raramente veño por aquí.
Vivirás moito así, lamentando
por papá e as súas atentas mans.
Botarás flores en primavera,
branco neve será o teu vestido.
Aínda esperas que veña,
non comprendes que el marchou.
Para el engraecerás no verán
as túas cereixas, os teus rubís grandes.
Chorarás a túa dor coas túas ramas.
E o mesmo será cada ano.
E virei eu en cambio do teu home.
As miñas visitas serán raras, vanas.
Despois de estar na túa sombra
volverei ao meu centro urbano...
Ela parece un ser, esperando
sen dicirme nin ai!, a miña cerdeira.
E por que a estou apertando
como se ela a miña nai fose?
Lex Kaltchev
tradución: Lito Caramés
Poema lido no Centro Galego de Barcelona dentro d'O Catalizador, unha exposición de homenaxe ao autor das Letras Galegas deste ano: Lois Pereiro, e incluído na Semana da Poesía de Barcelona.
0 comentaris:
Publica un comentari a l'entrada